Εν Αρχή ην το Χάος

Μια νύχτα λοιπόν που το φεγγάρι είχε κατέβει πολύ χαμηλά κι ο θάνατος είχε μπλεγμένα στα δάχτυλά του τούφες απ' τα δικά μου μαλλιά κατηφόρισα να βρώ έναν άνθρωπο.

Είχα χρόνους ν' ακούσω ανθρώπου λαλιά.

Όμως όλοι όσοι ήτανε συναθροισμένοι στην αγορά κράζανε κρα κρα,
κι ακόμα είχανε βάλει πίσω τους κροκοδείλου ουρά.

Έπρεπε

αν ήθελα ακόμα να σωθώ

αν ήθελα ακόμα να ζήσω

να βρω έναν τρόπο να μοιάζω μ' αυτούς

ή κάτι τέλος πάντων, να τους εξευμενίσω.

Έτρεξα λοιπόν γρήγορα γρήγορα κι έβαλα ένα μεγάλου αρχηγού παλτό στρατιωτικό το οποίο ανέσυρα από αριστοκρατικούς εμετούς και πολυετή σκουπίδια.

Δυστυχώς όμως για πολλοστή φορά ήτανε λάθος η κίνηση.

Θεωρήθηκε Ύβρις..
ή για να ακριβολογώ στην γλώσσα των κρα κρα Περιύβριση Στρατιωτικής Αρχής.

Κι αρχίσανε τότε που λέτε με πέτρες να τρέχουν όλοι πίσω μου και τις ουρές στο χώμα να χτυπάνε.

Με βάραινε το παλτό

με βάραινε και το μυαλό

και στάθηκα στη σιωπή

ν' ακούσω τη σιωπή μου

Και φαίνεται -για να τελειώνουν τα παραμύθια παιδιά-

πως πάλι θαύμα έγινε γιατί αόρατη έγινα

κι ενώ μπροστά τους ήμουνα

με ψάχναν όλο πίσω...

                                                                                                                                               
Κατερίνα Γώγου

Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών