Το ταξιδι στα βορεια

"Συμφωνα με την θεωρια του Καναδου εντομολογου Winston Wolf, η παρακολουθηση τηελορασης, η συζητηση με δυτικους αριστερους διανοουμενους, η στρατιωτικη θητεια και η αναμονη σε σταθμους τρενων, λεωφορειων και αλλων μεταφορικων μεσων, ειναι οι πλεον αντιπαραγωγικες ωρες στη ζωη ενος ανθρωπου.

Ο Wolf, μαλιστα, γνωστος υπερμαχος θεωριων συνωμοσιας, ισχυριζεται στο βιλιο του Τερμα οι μαλακιες οτι ο κοσμος κυβερναται απο καναλαρχες, διανοουμενους, στρατιωτικους και διαυθυντες αεροπορικων εταιρειων, οι οποιοι, εχοντας δημιουργησει μια ιδιομορφη μασονια, και με τον κατλληλο συγχρονισμο, κρατανε την παραγωγη σε χαμηλα επιπεδα και λπουτιζουν εις βαρος των απληστων καταναλωτων.

Η θεωρια αυτη δεν ειναι ιδιατερα ασχημη, και με ενα καλο σπονσορα θα γοητευε το αγοραστικο κοινο.
Δυστυχως, ομως, δεν υπαρχουν πραγματικα στοιχεια που να αποδεικνυουν την αληθεια των ισχυρισμων της, και εκει ακριβως ηταν που εβρισκε πατημα μια παλαιοτατη -παρωχημενη πλεον- θεωρια, που ελεγε οτι τιποτε απο αυτα δεν ισχυει, ο Winston Wolf ηταν ο χαρακτηρας που επαιζε ο Harvey Keitel στο Pulp Fiction και ολα τα παραπανω ειναι μαλακιες που σκεφτομαι εγω περιμενοντας το επομενο λεωφορειο για.."
..Θεσσαλονικη


Και για οσους βλεπουν ονειρα με κατσαριδες


"Οταν μενω το καλοκαιρι στην Αθηνα, ολη η πολη μου ανηκει. Τα βραδια κανω περιεργες συμμαχιες με τις κατσαριδες και τα μοτερ των ψυγειων, και καποια νυχτα, οταν ολοι οι αλλοι στριμωχνονται διπλα σε πισινες και μαγιο που ξεχειλιζουν σιλικονη στα νησια, εμεις θα παρουμε την εξουσια, θα μοιρασουμε ολα τα ανωτατα αξιωματαστα πρεζονια, τους μεταναστες και στους απανταχου περιεργους και οταν οι αλλοι επιστρεψουν, το ασανσερ θα εχει χαλασει και η σκαλα θα ειναι γκρεμισμενη. Και εμεις απο τις ταρατσες θα τους κοιταμε οπως αυτοι κοιτανε εφησυχαστικα την δυστυχια των γυρω τους, εγκλωβισμενοι στην αδιεξοδη ευτυχια της καθημερινης τους μιζεριας."

Η βροχη

Δεν αντεχω τους ανθρωπους που λενε: "Μου αρεσει οταν βρεχει". Προτιμω αυτους που λενε: "Δεν μου αρεσει να βρεχει", κι ας ειναι πιο ρηχοι απ' τους πρωτους. Γουσταρω ομως αυτους που λενε: "Μου αρεσει να κανω το ταδε οταν βρεχει". Εκει νιωθω μια ταυτιση, εχω την αισθηση οτι δεν χρειαζεται να εξηγω σ' αυτους τους ανθρωπους τι λεω και τι νιωθω και γιατι. Ολον αυτον τον χρονο τον εχουμε κερδισει και μπορουμε να πουμε κατι παραπανω.

Αυτο το "παραπανω" ειναι το προβλημα.

Παιζαμε ενα παιχνιδι παλια στο χωριο. Δεναμε μια μεγαλη πετρα με ενα σκοινι, τη γυριζαμε περιστροφικα γυρω απο εμας και καναμε διαγωνισμο ποιος θα την πεταξει πιο μακρια.
Η πετρα ηταν βαρια κι εμεις πιτσιρικια, και ηταν δυσκολο να τη σηκωσουμε σε τροχια γυρω μας, οταν ομως αυτο γινονταν επρεπε να την πεταξεις γρηγορα, γιατι αλλιως αρχιζε η ιδια η πετρα, λογω βαρους, να σε γυριζει γυρω απο τον εαυτο σου, και τελικα , αν δεν την αφηνες, ή θα παθαινες εξαθρωση ή θα χτυπαγες καποιον εκει γυρω (παρεπιμπτοντως, Νικο, συγγνωμη... ελπιζω να μην μου κρατας ακομα κακια).

Προσφατα, λοιπον, εχασα τον ελεγχο της "πετρας", με αποτελεσμα οχι μονο να με παρασυρει, αλλα στο τελος να μεινει η πετρα στην θεση μου και να εκσφενδονιστω εγω στο κενο, οπως στα κομικς που διακωμωδουν τους σφαιροβολους.

Ευτυχως τωρα τελευταια ψιλοσυνηλθα, μονο που φοβαμαι οτι θα με κοψουν στο αντιντοπινγκ κοντρολ με τοσα χαπια που πηρα για να τα καταφερω... Που ειχα μεινει; Ναι αυτο το κατι παραπανω, λοιπον, ειναι που με μπερδευει. Διοτι μπορω να πω με εμπειρο υφος: "Ας το αφησουμε καλυτερα αυτο", και ο αλλος να σκεφτει: "Πω πω, αυτος ο τυπος αυτος πρεπει να εχει περασει πολλα...", ή μπορω να αρχισω τις αφαιρετικες μπαρουφες και τις ψαγμενες μαλακιες σαν παρηκασμενος αριστερος που πλεον απλα προσπαθει να πηδηξει την μικρη που καθεται διπλα του, στο τελος της βραδιας... ή παλι να αφησω τον αλλο να μιλαει και εγω απλα να παραγγελνω οσα περισσοτερα ποτα μπορω, με απωτερο σκοπο να γινω τελειως κομματια, ετσι ωστε να καταλαβαινω ευκολοτερα αυτα που ακουω, οσο πολυπλοκα κι αν ειναι.

Ενταξει η αληθεια ειναι οτι δεν με απασχολει και τοσο πολυ αυτο το θεμα. Συνηθως περναω πολυ καλα ετσι κι αλλιως. Απλα.., το να καθομαι και να γραφω αυτες τις σκεψεις ειναι απο τα πραγματα που μου αρεσει να κανω οταν βρεχει.

Κ.Α.

Επιδερμίδα

>Μα, δεν ειναι περιεργο, ενας κυνικος σαν κι εμενα, να βασανιζεται απο αισθηματα; Δεν ειναι αδικο;

>Η Ποιηση ειναι μια απατη, κι ο Ποιητης αρχιψευταρος. Μονο το Σωμα που λατρευεις υπαρχει.

>Περναει τυχαιως απο τον δρομο. Γυριζω για να δω τα καπουλια της. Φανταζεται οτι ειναι αρκετα ντυμενη. Μα, τα ματια των αντρων τρυπανε και τα πιο χοντρα ρουχα.

>Με ρωτησαν στο Μοναχο αν μου αρεσουν τα γερμανικα, κι απ' τις γλωσσες ολες ποια μ'αρεσει τελικα.. "Ολες οι γλωσσες μ' αρεσουν" τους απαντησα, " αρκει να τις ακουω απο γυναικες".

>Μ' αρεσει η σκονη που μαστε, μ' αρεσει ο ιδρως, τα ποδια σου, η διχαλα σου κι ο μαυρος της αφρος.

>"Τι ειναι για σας ο ερωτας;"
Ταρκοφσκι: "Καταστροφ"

>Θυμαμαι που σε ρωτησα: "Κουκλι μου εσυ πιστευεις στον Θεο;" και μου απαντησες: "Και βεβαια πιστευω, αυτο που βρισκεται αναμεσα στα ποδια σου, μαζι μ'αυτο που βρισκεται αναμεσα στα ποδια μου, αυτο ειν' ο Θεος".

>Με το σπερματοβριθες, εκ της πρωτης ριπης του ψωλοχυματος του ναυτου, στομα της ανοικτον, και δεχομενη των υπολοιπον θερμον ερωτικον του χειμαρρον επανω της, ασθμαινουσα δε και αυτη απο την καυλα της και απο την ζεσιν με την οποια ειχε ενεργησει το μιννετον, η χαρριεσα θερπαινις εκοιταζε καταπληκτη τον συνεχιζοντα την εκσπερματισιν του εις τον αερα ναυτην.

>Τον παλιο καιρο ρωταγανε: "Καλυβην μετ' Εκεινης, ή Ανακτορον ανευ Εκεινης;"
Ειμαστε στην μικροσοφιτα, οπου δεν υπαρχει ειμη ενα κρεβατι, και γαμιομαστε τρυφερα. Το ανακτορον σας το χαριζω.

>Η Γυναικα ειναι πιο εξυπνη απο τον Αντρα, γιατι σκεφτεται με την επιδερμιδα της.

>Με ρωτας: "Γιατι εισαι τοσο σκληρος;"
Σου απαντω: "Απο τρυφεροτητα"

>Οι ομορφες γυναικες γερνουν. Φρονω πως αυτη η απιστευτη αδικια ειναι η μεγαλυτερη αποδειξη της ανυπαρξιας του Θεου.

[Σκορπιοι στιχοι και φρασεις του Ηλια Πετροπουλου,
του Γιαννη Υφαντη και του Ανδρεα Εμπειρικου, που
συνελεξε ο Βαγγελης Ραπτοπουλος με αφορμη την
τελευταια εκθεση του Φωτη Πεχλιβανιδη]