Η αβάσταχτη ελαφρότητα του πίνε

Δεν υπάρχουν όνειρα.
Μόνο ξύλο στα γήπεδα και στους δρόμους και στο σπίτι, και στο σχολείο, στη δουλειά, ξύλο παντού..,
μέχρι να καταλάβουν όλοι αυτοί με τα κολάρα ότι δεν κάνουμε δηλώσεις, δεν κάνουμε εκπτώσεις, ούτε παραχωρήσεις, μπορούμε να είμαστε πολύ σκληροί και θα είμαστε..,
δηλαδή δεν ξέρω άλλους, μόνος μου είμαι, θα βρω όμως, δε θα βρω?
Θα βρω και θα δείτε.., μέχρι τότε κοιμηθείτε ήσυχοι, εγώ θα σας σκεπάζω τα βράδια μη μου κρυώσετε και πάθετε τίποτα και εξαφανιστείτε σαν τους δεινοσαύρους από μόνοι σας.
Κρατάτε γερά.
Πρέπει να προλάβω να σας εξαφανίσω προτού εξαφανιστώ εγώ.


Λένος Χρηστίδης, Τα Χαστουκόψαρα

Η μοναξιά…

Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.

Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο μαζί με τα κομμάτια τους στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά –Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
ξυπνήστε πρωί.

Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.

Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.

Δοξα τω θεω, υπαρχουν και μαλακες

Βρισκομουν στις τελευταιες φασεις μιας καλοσχεδιασμενης επιχειρησης με κωδικο ονομα "Μπακουρι No More" ή M.N.M., καθως εκτιμουσα οτι στην ηλικια μου ειχα πλεον κατασταλαξει στο ποιος ειμαι και τι ζηταω, οποτε μπορω να δωσω και να παρω, να αγαπησω και να αγαπηθω και αλλα τετοια που βγαινουν και λενε κατι λινατσες στην τηλεοραση και μετα βραβευονται για την προσφορα τους, ενα Αντενα ξερει γιατι.

Αφου λοιπον ξεμεπρδεψα με τον στρατο, και αποκατασταθηκα επαγγελματικα που λεει ο λογος και γελαει ο λογιστης, αποφασισα να παρω το θεμα "γυναικα" ζεστα.
Τα αποτελεσματα ωστοσο της επιχειρησης Μ.Ν.Μ. ηταν μαλλον φτωχα.

Δεν ξερω τι εφταιγε, και δεν ειναι του παροντος. Ισως ο τροπος που επελεγα καθε φορα για να προσεγγισω το αλλο φυλο δεν ηταν ο ενδεδειγμενος. Για να καταλαβεις, ακολουθουσα την ιδια μεθοδο που ακολουθουσα τοσα χρονια στο φλεγον ζητημα της επαγγελματικης αποκαταστασης. Συμφωνα με την μεθοδο αυτη, καθομουν ωρες, μερες, μηνες ατελειωτους στο μπαρ και επινα,μεχρι που στο τελος με πλησιαζαν δυο σοβαροι κυριοι με γραβατα και χαρτοφυλακα και μου ελεγαν:
"Ενταξει φιλε, σε παρακολουθουμε στενα και διακριτικα εδω και καιρο, και διαπιστωσαμε οτι τελικα εισαι γαμω τα ατομα. Γι'αυτο και μονο αποφασισαμε να σου δινουμε δια βιου μισθο ανωτατου δημοσιου υπαλληλου και πληρη ασφαλιστικη καλυψη απο το Τ.Α.ΓΑ.Τ.Α (Ταμειο Ασφαλισης ΓΑμω Των Ατομων). Υπογραψε εδω κι εδω".

Νιωθοντας επιτελους δικαιωμενος για ολα αυτα τα χρονια στασιμοτητας και αβελτηριας, υπογραφω τα σχετικα εγγραφα και ρωταω: "Η εφηβεια και η μετεφηβεια μου υπολογιζεται στα συνταξιμα χρονια?" Μεκοιτανε σχεδον απολογητικα και απαντανε: "δυστυχως οχι.. εκεινα τα χρονια, οπως και οι περισσοτεροι αλλωστε, ησουνα λιγο μαλακακος, αν θυμασαι.."
Δεν επιμενω, τελειωνω με τις υπογραφες και λυνω για παντα το οικονομικο μου προβλημα.

Κατι τετοιο λοιπον περιμενα να γινει στον συναισθηματικο μου τομεα. Ημουν ετοιμος να δωσω τα παντα στην πρωτη γυναικα που θα με πλησιαζε, αλλα το εξεφραζα δειχνοντας απομακρος, ευτυχισμενα μονος, εκνευριστικα αυταρκης. Οποτε μετα απο μερικα ανυδρα χρονια, αρχιζα να αντιμετωπιζω σοβαρο προβλημα λειψιθηλειας, αλλα οχι, εκπτωσεις εγω δεν προκειται να κανω στις απαιτησεις μου. Καλυτερα μονος παρα με μια γυναικα που οταν την ρωτας "τι μουσικη ακους;" σου απανταει "απ'ολα" λες και παραγγελνει σουβλακι.

Ετσι περασαν πολλοι μηνες με ψηλα, ανεκπληρωτα standards και free tour σε πορνο ιστοσελιδες (και τζαμπατζης και μαλακας, πρακτικη ευρυτερα γνωστη ως "βερεσεξ").
Στο τελος, ειδα και αποειδα, και αποφασισα να πιστεψω στην μοιρα και να περιμενω απραγος το σημαδι της. Αν ειναι γραφτο θα γινει, σκεφτομουνα. Τοσο χαλια...

Και θα μπορουσε απλα να ειχε μεινει χαλια και να ημασταν ολοι ευτυχισμενοι, αλλα οχι! Ενα απογευμα που η μοιρα βαριονταν και δεν ειχε τι να κανει, αποφασισε να μου στειλει ενα σημαδι, ετσι, χαβαλες να γινεται.

Και εγω ο ηλιθιος ημουν εκει για να το παραλαβω ...