Βγαίνω έξω στον δρόμο. Έχει βρέξει και το χώμα μυρίζει χίλιες δυο λέξεις.
Πρέπει να συμμαζέψω λίγο τις αναμνήσεις μου για να κάνω χώρο για καινούρια σχέδια...
ο καιρός περνάει...
"Άντε ρε κωλόγερε!" λέω στον εαυτό μου. Γέρνει, με κοιτάζει δήθεν πειραγμένος, μετά σκάμε και οι δυο στα γέλια, παίρνουμε τις μνήμες και τα όνειρά μας και κατηφορίζουμε προς την θάλασσα.
Θα ψάξουμε για πλακουτσωτές πέτρες και μετά θα κάνουμε διαγωνισμό ποιος θα κάνει τα περισσότερα γκελ στο νερό, μέχρι να νυχτώσει.
Σήμερα είμαι σε φόρμα. Θα με νικήσω σίγουρα, δεν έχω καμία ελπίδα...
Πήρα βαθιά ανάσα. Ήπια μια τελευταία γουλιά
κρασί και έσκυψα διακριτικά προς το μέρος της γυναίκας μου:
"Αγάπη μου, ποιο
είναι αυτό το μαύρο αγοράκι που κάθεται στα αριστερά μου;" ρώτησα.
Η Ελεάνα κοίταξε στα δεξιά
της, δήθεν να βεβαιωθεί ότι μιλάμε για το ίδιο πρόσωπο, και ύστερα είπε:
"Μα δεν θυμάσαι
τον Λίο, αγάπη μου; Τον γιο σου;... Αχ θεέ μου, τι ζημιά έχει πάθει το κεφάλι
σου, μωρό μου;"
Έγειρα πίσω. Σκέφτηκα
τα δεδομένα για μια στιγμή.
Έσκυψα ξανά διακριτικά
μπροστά και είπα χαμηλόφωνα και γλυκά:
"Αγάπη μου, το παιδί
είναι μαύρο και εμείς λευκοί. Μήπως μου κρύβεις κάτι, θησαυρέ μου;"
Η Ελεάνα αποφάσισε να
τα παίξει όλα για όλα. Με τον ίδιο ακριβώς τόνο στη φωνή της, συνέχισε:
"Μα δεν θυμάσαι ότι
πριν από το χτύπημα ήσουν μαύρος, αγάπη μου;... Αχ θεέ μου, τι ζημιά έχει πάθει
το κεφ..."
Σηκώθηκα απότομα και
η Ελεάνα κατάπιε τη συνέχεια της φράσης της αμάσητη.
Εμείς οι ευαίσθητοι άνθρωποι
έχουμε τα εξής δύο χαρακτηριστικά:
1) Αποφεύγουμε να δημιουργούμε
εντάσεις και εσωτερικεύουμε κάθε αρνητική κατάσταση, με αποτέλεσμα να μας χαρακτηρίζει
μεν διακριτικότητα και χαμηλοί τόνοι.., να πεθαίνουμε όμως από καρκίνο λίγο μετά
τα πενήντα
2) Όχι όμως να μας περνάνε
και για μαλάκες....
Κωστάκης Αναν, Η Τελική Λήθη (Δε Φάιναλ Θολούθιον)
...
κι έκλαιγα νερό. Νερό πολυ.
Κι όσο νερό έβγαλα
νερό δεν είχε για μένα
στέρεψα -λέπια- γοργόνα έγινα
κι ο άνθρωπος φοβήθηκε ακόμα πιο πολύ...
Κι όταν τα μάτια άνοιξα
και πλάι και γύρω και παντού
μεγάλη λίμνη έγινε
που πλέανε αιωνόβια μικρούτσικα ανθάκια
...νύχτωνε στον ουρανό..
και σε δυό περίεργα σύννεφα
που ακίνητα τρέχαν
εγώ ανάμεσα σε δυό διάτρητούς "ληστές"
στα φώτα σταυρωμένη
μπορεί δίκαια...
προκάλεσα με πάθος τη ζώη.
Ασέβησά δύο φορές γιατί τους ήξερα τους Νόμους.
Ασκήσα την όραση για μακριά
κι έχασα τα κοντινά μου
τώρα
πληρώνω με ντροπή
τυφλή
χωρίς σκυλί
χωρίς ραβδί
διαβαίνω αναμεσά σας
Εσύ!
Εσένα που αγάπησα.
Κοίτα άμα πιείς κι όπως πάντα μεθύσεις
μην πείς ποτέ πως μ'αγάπησες
δε θ'αφηνες να γίνω πλατανόφυλλο
σε ξεροπόταμους να πλέω...
