2η ΜΕΡΑ
Αρχισα να ψιλοσυνηθιζω το κρυο και την κακοσμια και σημερα το μεσημερι δοκιμασα και λιγη απο τη σουπα που ετοιμασε ο μαγειρας. Βρηκα μεσα ενα κορδονι, μια πεταλουδα και τρεις βιδες, αλλα δεδομενης της απεριγραπτης γευσης της σουπας προτιμησα να φαω αυτα και να χυσω το υπολοιπο. Ισως φταει το γεγονος οτι ο μαγειρας , ο οποιος ειναι δυσλεκτικος, καθαριζε τις τουαλετες πριν μαγειρεψει και, οταν πηγα προς νερου μου, βρηκα την κουταλα προσκετικα ακουμπισμενη διπλα στην χεστρα και ουτε που θελω να φανταστω τι χρησιμοποιησε για να ανακατεψει την σουπα.
Η ταυτοτητα του εχθρου στο απενταντι χαρακωμα δεν μου ειναι σαφης. Τις λιγες φορες που ειδα εναν-δυο απο αυτους, ηταν καλοντυμενοι και κρατουσαν απο ενα ποτο στο χερι και ενας αλλος μιλαγε στο κινητο του, παιζοντας με τα κλειδια του αυτοκινητου του.
Υπαρχει, ωραια, συναδελφικη ατμοσφαιρα στο χαρακωμα, ολοι μοιραζομαστε τα ιδια πραγματα και, καθως δεν εχουμε τιποτα αλλο εκτος απο τα παμπαλαια, τρισαθλια τουφεκια μας, δεν υπαρχει τιποτα να μοιραστει κανεις και ετσι αποφευγονται εντασεις και κοντρες.
5η ΜΕΡΑ
Το πρωι καταφεραμε να υποκλεψουμε μια συνολια απο τους ασυρματους του εχθρου, αλλα το μονο που ακουσαμε ηταν μια εντονη λογομαχια δυο αξιωματικων σχετικα με το πιο κινητο εχει το χαμηλοτερο παγιο και τις καλυτερες προσφορες.
Που και που ακουμε και κατι εμετικες μουσικες απο το εχθρικο χαρακωμα, σαν καποιος να εβαλε σε ενα μπλεντερ ολη την pop κακογουστια των εικοσι τελευταιων χρονων, την ανακατεψε μετα σε χαμηλη φωτια με beat, και υστερα την πασπαλισε με μπουζουκι και γαρδενιες. Τελος, το ολο μιγμα δοθηκε σε μια οικονομικη συσκευασια προτηγανισμενες πατατες, η οποια εγραψε τους στιχους, και το τελικο αποτελεσμα μας το σερβιρουν ξεδιαντροπα οι απεναντι καθε μερα.
Λυπηθηκα για τον καημενο τον Σταυρο που πηγε προχτες βραδυ στην σκοπια και ξεχασε να παρει μαζι του τις ωτοασπιδες του, με αποτελεσμα να τραυματιστει σοβαρα στο κεφαλι απο μια ομοιοκαταληξια και να κινδυνευει να χασει το χιουμορ του για παντα. Τρεις ωρες του ελεγαν ανεκδοτα οι γιατροι στο χειρουργειο για να τον συνεφερουν, αλλα ακομα δυστυχως δεν εχει διαφυγει τον κινδυνο.
Αυτο που εχω καταλαβει σιγουρα ειναι οτι οι απεναντι εχουν εφημεριδες και τηλεοραση. Χτες αργα. μεσα στην απολυτη ησυχια, ακουστηκε ξαφνικα μια ομαδικη κραυγη "γκοοοοοοοολ!!!" και μου ηρθε να φωναξω "ποσο ειναι το σκορ ρε παιδια;" αλλα κρατηθηκα για να μην τσαλακωσω το επαναστατικο μου προφιλ, που επιβαλλει σαρκασμο και απορριψη προς οτιδηποτε μπορει να γινει μεσο χειραγωγησης του λαου, με το ποδοσφαιρο να ηγειται ολων.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ
Ηρθε η μερα της τελικης επιθεσης, η μερα που θα παμε "over the top"!
Εχω μεγαλο αγχος και απο το πρωι τρωω με μανια τα νυχια των συντροφων μου, γιατι τα δικα μου τα σιχαινομαι. Δεν εχω πια αυταπατες, ξερω πολυ καλα ποιον πολεμαμε τοσο καιρο.
Πολεμαμε τους γιαπηδες στην ψυχη και στο μυαλο, πολεμαμε τον προκατασκευασμενο αυθορμητισμο και την ευτυχια των διαφημισεων, τη βλακεια, τις οδηγιες χρησεις για μια καλυτερη ζωη, το "αφου ολοι ετσι κανουν", την παραιτηση και τα αδερφια της, και μερικες φορες πολεμαμε τον κινδυνο να γινουμε σαν αυτους χωρις να το καταλαβουμε.
Το μελλον ειναι βεβαιο. Αυτο προσπαθουμε να αλλαξουμε.
Κοιταζομαστε στα ματια με τους υπολοιπους. Ηρθε η ωρα.
Εχω μαζι μου το walkman και μεσα το "Seek and Destroy" των Metallica, που αγορασα απο εναν λαθρεμπορο αναμνησεων χθες βραδυ.
Φοραω τα ακουστικα και παταω το play...
Αέέέέραααααααααααααααα!!!!!!!!!!!!!!
