align box

Dec 25, 2010

Μετρώ αντίστροφα






Ένα δύο τρία... μετρώ
μέχρι που τελειώνουν οι αριθμοί.

μετρώ με χρώματα..
μέχρι που τελειώνει το βλέμμα.

θαμμένος εδώ, τόσο βαθιά μες στη γη.
εδώ που ο μεγαλύτερος κρότος είναι ο πιο ασήμαντος ψίθυρος.
μετρώ με σιωπές.

ένας απρόσμενος άνεμος κουνά τις κουρτίνες στον ναό των ριζών

ο νούς μου γίνεται χέρι.. θρασύ, αδιάκριτο, νωχελικό.
παραμερίζει το χώμα, τις ξυραφένιες πέτρες και αναδύεται.
κυνηγά τα ασήμαντα, τα ανεπαίσθητα, αυτά, που δεν θα άντεχαν ποτέ το βάρος ενός δεύτερου βλέμματος.
αυτά που σχεδόν δεν υπήρξαν.

μεθοδικά ψηλαφεί, βρίσκει.
σφίγγει τα κοφτερά θραύσματα και επιστρέφει,
τα απλώνει μπροστά μου.

μπλε, καφέ, κόκκινο.. μετρώ
μέχρι που τελειώνει το βλέμμα.

η πόλη κυλά και διαλύεται
λιώνει αργά, ρυθμικά, δίπλα μου
θαμμένη εδώ, τόσο κάτω απο τη γή
εδώ που ο μεγαλύτερος κρότος ειναι ο πιο ασήμαντος ψίθυρος.

χωνεύω ράθυμα, σαν ερπετό, κάτω από τις ρίζες της πόλης που φεύγει
πάνω από το μάγμα της πόλης που έρχεται.

μετρώ με όνειρα..
μέχρι που τελειώνει ο χρόνος.

ο νους μου είναι χέρι
χτυπά ανυπόμονα τα δάχτυλα, περιμένει.
μα για τώρα θα μείνει εδώ.

μετρώ τις πληγές του.
κουρνιάζω στη ζέστη του.
και αποκοιμιέμαι..


Ανδρέας Ζαφειράτος, "Εδώ"


Oct 9, 2010

God Bless Our Dead Marines

Ο.. Στράτος εχει καλεσει "μερικους εκλεκτους φιλους" στο σπιτι του αποψε, για να τους ευχαριστησει για την παρουσια τους χθες στην εκδηλωση. Για καποιο λογο ειμαι κι εγω μεσα σε αυτους. Μου συμβαινει συχνα, με συμπαθουν ατομα που εγω μισω ή βαριεμαι και, επειδη εχω τυψεις, δεν τους λεω ποτε τιποτα. Η παρουσια μου στο σπιτι του Στρατου ειναι ενα χερι που τραβαει το καλωδιο και διακοπτει την παροχη ρευματος στο μηχανημα που με κραταει εγκεφαλικα ζωντανο, αλλα τελικα παιρνω τη Γεωργια και πηγαινουμε.
Ειναι οσο χαλια το περιμενα. Ολοι δειχνουν πολυ ευτυχισμενοι στη μιζερια τους και λατρευουν να ειναι προβληματισμενοι, αν και μαλλον ειναι προβληματικοι. Κατι ηξερα που εφερα τη Γεωργια...
Για να σκοτωσω την πληξη και εμπνεομενος απο το περιβαλλον, συνθετω το ακολουθο ποιημα:

"Ειμαι παιδι του σωληνα
του αγωγου αποχετευσης εγγονι
σκατα ειναι γεματη η ζωη μου
σκατα, ρε πουστη μου, σκατα."

Η πληξη γλιτωνει τη δολοφνικη αποπειρα και απειλει οτι θα με κυνηγαει ολη την υπολοιπη βραδια, γι' αυτο που πηγα να της κανω.
Θα βρω την καβα με τα ποτα, θα τη βοηθησω να χασει βαρος και μετα θα απαγγειλω το ποιημα μου μεγαλοφωνα. Φοβαμαι μονο μηπως αρεσει και με καλεσουν να συμμετασχω στην κουβεντα τους...


When the world is sick
Can't no one be well?
But I dreamt we was all beautiful and strong

Aug 11, 2010

Seek and Destroy



2η ΜΕΡΑ


Αρχισα να ψιλοσυνηθιζω το κρυο και την κακοσμια και σημερα το μεσημερι δοκιμασα και λιγη απο τη σουπα που ετοιμασε ο μαγειρας. Βρηκα μεσα ενα κορδονι, μια πεταλουδα και τρεις βιδες, αλλα δεδομενης της απεριγραπτης γευσης της σουπας προτιμησα να φαω αυτα και να χυσω το υπολοιπο. Ισως φταει το γεγονος οτι ο μαγειρας , ο οποιος ειναι δυσλεκτικος, καθαριζε τις τουαλετες πριν μαγειρεψει και, οταν πηγα προς νερου μου, βρηκα την κουταλα προσκετικα ακουμπισμενη διπλα στην χεστρα και ουτε που θελω να φανταστω τι χρησιμοποιησε για να ανακατεψει την σουπα.
Η ταυτοτητα του εχθρου στο απενταντι χαρακωμα δεν μου ειναι σαφης. Τις λιγες φορες που ειδα εναν-δυο απο αυτους, ηταν καλοντυμενοι και κρατουσαν απο ενα ποτο στο χερι και ενας αλλος μιλαγε στο κινητο του, παιζοντας με τα κλειδια του αυτοκινητου του.
Υπαρχει, ωραια, συναδελφικη ατμοσφαιρα στο χαρακωμα, ολοι μοιραζομαστε τα ιδια πραγματα και, καθως δεν εχουμε τιποτα αλλο εκτος απο τα παμπαλαια, τρισαθλια τουφεκια μας, δεν υπαρχει τιποτα να μοιραστει κανεις και ετσι αποφευγονται εντασεις και κοντρες.


5η ΜΕΡΑ

Το πρωι καταφεραμε να υποκλεψουμε μια συνολια απο τους ασυρματους του εχθρου, αλλα το μονο που ακουσαμε ηταν μια εντονη λογομαχια δυο αξιωματικων σχετικα με το πιο κινητο εχει το χαμηλοτερο παγιο και τις καλυτερες προσφορες.
Που και που ακουμε και κατι εμετικες μουσικες απο το εχθρικο χαρακωμα, σαν καποιος να εβαλε σε ενα μπλεντερ ολη την pop κακογουστια των εικοσι τελευταιων χρονων, την ανακατεψε μετα σε χαμηλη φωτια με beat, και υστερα την πασπαλισε με μπουζουκι και γαρδενιες. Τελος, το ολο μιγμα δοθηκε σε μια οικονομικη συσκευασια προτηγανισμενες πατατες, η οποια εγραψε τους στιχους, και το τελικο αποτελεσμα μας το σερβιρουν ξεδιαντροπα οι απεναντι καθε μερα.
Λυπηθηκα για τον καημενο τον Σταυρο που πηγε προχτες βραδυ στην σκοπια και ξεχασε να παρει μαζι του τις ωτοασπιδες του, με αποτελεσμα να τραυματιστει σοβαρα στο κεφαλι απο μια ομοιοκαταληξια και να κινδυνευει να χασει το χιουμορ του για παντα. Τρεις ωρες του ελεγαν ανεκδοτα οι γιατροι στο χειρουργειο για να τον συνεφερουν, αλλα ακομα δυστυχως δεν εχει διαφυγει τον κινδυνο.
Αυτο που εχω καταλαβει σιγουρα ειναι οτι οι απεναντι εχουν εφημεριδες και τηλεοραση. Χτες αργα. μεσα στην απολυτη ησυχια, ακουστηκε ξαφνικα μια ομαδικη κραυγη "γκοοοοοοοολ!!!" και μου ηρθε να φωναξω "ποσο ειναι το σκορ ρε παιδια;" αλλα κρατηθηκα για να μην τσαλακωσω το επαναστατικο μου προφιλ, που επιβαλλει σαρκασμο και απορριψη προς οτιδηποτε μπορει να γινει μεσο χειραγωγησης του λαου, με το ποδοσφαιρο να ηγειται ολων.


ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ

Ηρθε η μερα της τελικης επιθεσης, η μερα που θα παμε "over the top"!
Εχω μεγαλο αγχος και απο το πρωι τρωω με μανια τα νυχια των συντροφων μου, γιατι τα δικα μου τα σιχαινομαι. Δεν εχω πια αυταπατες, ξερω πολυ καλα ποιον πολεμαμε τοσο καιρο.
Πολεμαμε τους γιαπηδες στην ψυχη και στο μυαλο, πολεμαμε τον προκατασκευασμενο αυθορμητισμο και την ευτυχια των διαφημισεων, τη βλακεια, τις οδηγιες χρησεις για μια καλυτερη ζωη, το "αφου ολοι ετσι κανουν", την παραιτηση και τα αδερφια της, και μερικες φορες πολεμαμε τον κινδυνο να γινουμε σαν αυτους χωρις να το καταλαβουμε.
Το μελλον ειναι βεβαιο. Αυτο προσπαθουμε να αλλαξουμε.
Κοιταζομαστε στα ματια με τους υπολοιπους. Ηρθε η ωρα.
Εχω μαζι μου το walkman και μεσα το "Seek and Destroy" των Metallica, που αγορασα απο εναν λαθρεμπορο αναμνησεων χθες βραδυ.
Φοραω τα ακουστικα και παταω το play...

Αέέέέραααααααααααααααα!!!!!!!!!!!!!!





Jun 6, 2010

Γνωστός Άγνωστος






Κλείνω. Μάτια. Ανοίγω. Μυαλό.Τελειώνεις το σχολείο, λες να ησυχάσεις απ΄όλους αυτούς που σου κάθονται στο σβέρκο και σου λένε τι να πιστεύεις, τι να γνωρίζεις, τι να σκέφτεσαι, τι να μαθαίνεις και πώς να το μαθαίνεις.

Ξυπνάς το πρωί, πας στη δουλειά κι είναι διάφοροι τύποι που σου λένε τι να κάνεις, πώς να φέρεσαι, πώς να ντύνεσαι, πώς να είσαι, για να βγάλουν εξαιτίας σου-και με την ανοχή σου-περισσότερα λεφτά, είναι τ΄Αφεντικά.

Γυρίζεις στο σπίτι, φωνάζουν οι γονείς, βοίζουν τ΄αυτιά σου, σου λένε θα πεθάνουν, εσύ θα τους πεθάνεις, αν δε μάθεις να φέρεσαι, να ντύνεσαι, να σκέφτεσαι, να είσαι όπως θέλουν Αυτοί.

Πας στους φίλους σου, μία απ΄τα ίδια, όλο τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια, τρέχουμε και δε φτάνουμε, όλοι μαζί, γύρω γύρω όλοι και στη μέση εμείς.

Πας στα μπαρ, βαριέσαι που ζεις, δυνατή μουσική, την αγνοείς, δεν έχει στίχους, δεν έχει κέφι, δεν έχει διέξοδο, σου λέει να χορεύεις, μόνο να χορεύεις, να κάθεσαι σαν μαλάκας χωρίς να μιλάς, μόνο να χορεύεις και να κοιτάς, να κοιτάς, να κοιτάς, να κοιτάς, τις γκόμενες, χαμένες τελείως, κοιτάνε σαν χαζές, τι φταίνε κι αυτές;
Το παίζουνε κάτι που δεν θα γίνουν ποτέ, πώς θα γίνει να βρεις μια γυναίκα που να μην κοιτάει σαν χαζή; ο έρωτας τι είναι..;

..είναι να φέρεσαι σαν χαζός, όχι να είσαι.

Χαμόγελα ψεύτικα, ματιές από μακριά, μπούτια, βυζιά, χείλια υγρά, όλο υποσχέσεις, μηδέν προοπτικές, μηδέν ηθικό, για να πλησιάσεις στα δέκα μέτρα θες μια ντουζίνα προφυλακτικά.

Πας σπίτι, ανάβεις τηλεόραση, διάφοροι απίστευτοι μαλάκες σου πετάν την άποψή τους, σου λένε τι να κάνεις, πώς να γελάς, πώς να περνάς, πώς να γαμάς, κάτι τενεκέδες, αν είναι δυνατόν, είναι σαν ψεύτικοι, σαν εφιάλτης, είναι γύρω μας, μπροστά μας, πίσω μας, μέσα μας, κάτω μας, τους πατάμε.

Έι, εσύ, κολλητέ, με το ωραίο κοστούμι και το αφασία στυλ, καλά, είσαι κι ο πρώτος, γαμώ τα άτομα, πώρωση, πάουερ, γουάου, όλο ρωτάς, όλο ρωτάς, να ρωτήσω κι εγώ μια στιγμή; Πόσο κάνεις;

Ο αδερφός σου δουλεύει στην τράπεζα, έχει γκόμενα, θα παντρευτούνε, θα κάνουν παιδιά, θα κάνουν σκυλιά, θα κάνουν βίντεο,και σπίτι, και κινητά, και αυτοκίνητα, να κάνουν, να κάνουν, να κάνουν, ό,τι θέλουν, να κάνουν και άκρη να περάσω, δεν μπορώ εδώ, πνίγομαι, και πού να πας που να μην είναι έτσι, αφού παντού είναι έτσι : αφεντικά, αντιβηχικά, μπάτσοι, δάσκαλοι, γονείς, τηλεόραση, μαλάκες με μικρόφωνα, "Τι έχετε να δηλώσετε;", "Δηλώσε μας κάτι;", "Κάντε μας μια δήλωση", "Τι θα μας δηλώσετε;"

..έχω να δηλώσω ότι σας βαρέθηκα, δεν πάει άλλο, από δω κι μπρος θα ΄χετε να κάνετε μαζί μου, προσέχτε, μιλάω σοβαρά, θα κάνω ντου και θα ψάχνεστε κι άντε μετά να τρέχουν οι μπάτσοι να με βρούν, μες στη δυστυχία τους κι αυτοί, μηδέν προοπτική, μηδέν ηθικό,μολότοφ στη μάπα τους, τις πετάνε πίσω, τι να κάνουν δηλαδή? όλοι μια παρέα είμαστε.

Και να πέθαινε αύριο κανα δυο δισεκατομμύρια κόσμος, μπορεί και να μη μ΄ένοιαζε, μπορεί και να μ΄ένοιαζε, δεν ξέρω, πάντως αν πέθαινα εγώ δε θα ένοιαζε κανέναν, εδώ που τα λέμε έχω πεθάνει, οπότε τι έχω να χάσω;

Τα μπαρ τα συνοικιακά με τα ποτά από αργό πετρέλαιο και τους ηλίθιους στην πόρτα;
"Πρέπει να συνοδεύεστε", τι λε΄ρε;
εγώ είμαι μόνος μου, δε θέλω συνοδείες, δε θέλω κηδείες, δε θέλω αηδίες, θέλω μόνο να είσαι κάπου και να ξέρω..

..να ξέρω ότι μ΄αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς, απίστευτη λέξη και μάλιστα χωρίς προφυλάξεις, όμως είσαι εκεί; υπάρχεις;
αν είσαι, θα σε βρω, εκατό τα εκατό, χίλια τα εκατό, και θα΄μαστε μαζί και θα περνάμε καλά και λοιπά και λοιπά και λοιπά και λοιπά.

Και μετά ξύπνησα, μέσα στον ύπνο μου.Δεν υπάρχουν όνειρα. Μόνο ξύλο στα γήπεδα και στους δρόμους και στο σπίτι, και στο σχολείο, στη δουλειά, ξύλο παντού, μέχρι να καταλάβουν όλοι αυτοί με τα κολάρα ότι δεν κάνουμε δηλώσεις, δεν κάνουμε εκπτώσεις, ούτε παραχωρήσεις, μπορούμε να είμαστε πολύ σκληροί και θα είμαστε, δηλάδή δεν ξέρω άλλους, μόνος μου είμαι, θα βρω όμως, δε θα βρω? θα βρω και θα δείτε, μέχρι τότε κοιμηθείτε ήσυχοι, εγώ θα σας σκεπάζω τα βράδια μη μου κρυώσετε και πάθετε τίποτα και εξαφανιστείτε σαν τους δεινοσαύρους από μόνοι σας. Κρατάτε γερά.

Πρέπει να προλάβω να σας εξαφανίσω προτού εξαφανιστώ εγώ.



Λένος Χρηστίδης - Τα χαστουκόψαρα









May 30, 2010

Το ταξιδι στα βορεια



"Συμφωνα με την θεωρια του Καναδου εντομολογου Winston Wolf, η παρακολουθηση τηελορασης, η συζητηση με δυτικους αριστερους διανοουμενους, η στρατιωτικη θητεια και η αναμονη σε σταθμους τρενων, λεωφορειων και αλλων μεταφορικων μεσων, ειναι οι πλεον αντιπαραγωγικες ωρες στη ζωη ενος ανθρωπου.

Ο Wolf, μαλιστα, γνωστος υπερμαχος θεωριων συνωμοσιας, ισχυριζεται στο βιλιο του Τερμα οι μαλακιες οτι ο κοσμος κυβερναται απο καναλαρχες, διανοουμενους, στρατιωτικους και διαυθυντες αεροπορικων εταιρειων, οι οποιοι, εχοντας δημιουργησει μια ιδιομορφη μασονια, και με τον κατλληλο συγχρονισμο, κρατανε την παραγωγη σε χαμηλα επιπεδα και λπουτιζουν εις βαρος των απληστων καταναλωτων.

Η θεωρια αυτη δεν ειναι ιδιατερα ασχημη, και με ενα καλο σπονσορα θα γοητευε το αγοραστικο κοινο.
Δυστυχως, ομως, δεν υπαρχουν πραγματικα στοιχεια που να αποδεικνυουν την αληθεια των ισχυρισμων της, και εκει ακριβως ηταν που εβρισκε πατημα μια παλαιοτατη -παρωχημενη πλεον- θεωρια, που ελεγε οτι τιποτε απο αυτα δεν ισχυει, ο Winston Wolf ηταν ο χαρακτηρας που επαιζε ο Harvey Keitel στο Pulp Fiction και ολα τα παραπανω ειναι μαλακιες που σκεφτομαι εγω περιμενοντας το επομενο λεωφορειο για.."
..Θεσσαλονικη


Και για οσους βλεπουν ονειρα με κατσαριδες


"Οταν μενω το καλοκαιρι στην Αθηνα, ολη η πολη μου ανηκει. Τα βραδια κανω περιεργες συμμαχιες με τις κατσαριδες και τα μοτερ των ψυγειων, και καποια νυχτα, οταν ολοι οι αλλοι στριμωχνονται διπλα σε πισινες και μαγιο που ξεχειλιζουν σιλικονη στα νησια, εμεις θα παρουμε την εξουσια, θα μοιρασουμε ολα τα ανωτατα αξιωματαστα πρεζονια, τους μεταναστες και στους απανταχου περιεργους και οταν οι αλλοι επιστρεψουν, το ασανσερ θα εχει χαλασει και η σκαλα θα ειναι γκρεμισμενη. Και εμεις απο τις ταρατσες θα τους κοιταμε οπως αυτοι κοιτανε εφησυχαστικα την δυστυχια των γυρω τους, εγκλωβισμενοι στην αδιεξοδη ευτυχια της καθημερινης τους μιζεριας."

May 12, 2010

Η βροχη

Δεν αντεχω τους ανθρωπους που λενε: "Μου αρεσει οταν βρεχει". Προτιμω αυτους που λενε: "Δεν μου αρεσει να βρεχει", κι ας ειναι πιο ρηχοι απ' τους πρωτους. Γουσταρω ομως αυτους που λενε: "Μου αρεσει να κανω το ταδε οταν βρεχει". Εκει νιωθω μια ταυτιση, εχω την αισθηση οτι δεν χρειαζεται να εξηγω σ' αυτους τους ανθρωπους τι λεω και τι νιωθω και γιατι. Ολον αυτον τον χρονο τον εχουμε κερδισει και μπορουμε να πουμε κατι παραπανω.

Αυτο το "παραπανω" ειναι το προβλημα.

Παιζαμε ενα παιχνιδι παλια στο χωριο. Δεναμε μια μεγαλη πετρα με ενα σκοινι, τη γυριζαμε περιστροφικα γυρω απο εμας και καναμε διαγωνισμο ποιος θα την πεταξει πιο μακρια.
Η πετρα ηταν βαρια κι εμεις πιτσιρικια, και ηταν δυσκολο να τη σηκωσουμε σε τροχια γυρω μας, οταν ομως αυτο γινονταν επρεπε να την πεταξεις γρηγορα, γιατι αλλιως αρχιζε η ιδια η πετρα, λογω βαρους, να σε γυριζει γυρω απο τον εαυτο σου, και τελικα , αν δεν την αφηνες, ή θα παθαινες εξαθρωση ή θα χτυπαγες καποιον εκει γυρω (παρεπιμπτοντως, Νικο, συγγνωμη... ελπιζω να μην μου κρατας ακομα κακια).

Προσφατα, λοιπον, εχασα τον ελεγχο της "πετρας", με αποτελεσμα οχι μονο να με παρασυρει, αλλα στο τελος να μεινει η πετρα στην θεση μου και να εκσφενδονιστω εγω στο κενο, οπως στα κομικς που διακωμωδουν τους σφαιροβολους.

Ευτυχως τωρα τελευταια ψιλοσυνηλθα, μονο που φοβαμαι οτι θα με κοψουν στο αντιντοπινγκ κοντρολ με τοσα χαπια που πηρα για να τα καταφερω... Που ειχα μεινει; Ναι αυτο το κατι παραπανω, λοιπον, ειναι που με μπερδευει. Διοτι μπορω να πω με εμπειρο υφος: "Ας το αφησουμε καλυτερα αυτο", και ο αλλος να σκεφτει: "Πω πω, αυτος ο τυπος αυτος πρεπει να εχει περασει πολλα...", ή μπορω να αρχισω τις αφαιρετικες μπαρουφες και τις ψαγμενες μαλακιες σαν παρηκασμενος αριστερος που πλεον απλα προσπαθει να πηδηξει την μικρη που καθεται διπλα του, στο τελος της βραδιας... ή παλι να αφησω τον αλλο να μιλαει και εγω απλα να παραγγελνω οσα περισσοτερα ποτα μπορω, με απωτερο σκοπο να γινω τελειως κομματια, ετσι ωστε να καταλαβαινω ευκολοτερα αυτα που ακουω, οσο πολυπλοκα κι αν ειναι.

Ενταξει η αληθεια ειναι οτι δεν με απασχολει και τοσο πολυ αυτο το θεμα. Συνηθως περναω πολυ καλα ετσι κι αλλιως. Απλα.., το να καθομαι και να γραφω αυτες τις σκεψεις ειναι απο τα πραγματα που μου αρεσει να κανω οταν βρεχει.

Κ.Α.

May 1, 2010

Επιδερμίδα

>Μα, δεν ειναι περιεργο, ενας κυνικος σαν κι εμενα, να βασανιζεται απο αισθηματα; Δεν ειναι αδικο;

>
Η Ποιηση ειναι μια απατη, κι ο Ποιητης αρχιψευταρος. Μονο το Σωμα που λατρευεις υπαρχει.

>Περναει τυχαιως απο τον δρομο. Γυριζω για να δω τα καπουλια της. Φανταζεται οτι ειναι αρκετα ντυμενη. Μα, τα ματια των αντρων τρυπανε και τα πιο χοντρα ρουχα.

>
Με ρωτησαν στο Μοναχο αν μου αρεσουν τα γερμανικα, κι απ' τις γλωσσες ολες ποια μ'αρεσει τελικα.. "Ολες οι γλωσσες μ' αρεσουν" τους απαντησα, " αρκει να τις ακουω απο γυναικες".

>Μ' αρεσει η σκονη που μαστε, μ' αρεσει ο ιδρως, τα ποδια σου, η διχαλα σου κι ο μαυρος της αφρος.

>"Τι ειναι για σας ο ερωτας;"
Ταρκοφσκι: "Καταστροφ"

>Θυμαμαι που σε ρωτησα: "Κουκλι μου εσυ πιστευεις στον Θεο;" και μου απαντησες: "Και βεβαια πιστευω, αυτο που βρισκεται αναμεσα στα ποδια σου, μαζι μ'αυτο που βρισκεται αναμεσα στα ποδια μου, αυτο ειν' ο Θεος".

>Με το σπερματοβριθες, εκ της πρωτης ριπης του ψωλοχυματος του ναυτου, στομα της ανοικτον, και δεχομενη των υπολοιπον θερμον ερωτικον του χειμαρρον επανω της, ασθμαινουσα δε και αυτη απο την καυλα της και απο την ζεσιν με την οποια ειχε ενεργησει το μιννετον, η χαρριεσα θερπαινις εκοιταζε καταπληκτη τον συνεχιζοντα την εκσπερματισιν του εις τον αερα ναυτην.

>Τον παλιο καιρο ρωταγανε: "Καλυβην μετ' Εκεινης, ή Ανακτορον ανευ Εκεινης;"
Ειμαστε στην μικροσοφιτα, οπου δεν υπαρχει ειμη ενα κρεβατι, και γαμιομαστε τρυφερα. Το ανακτορον σας το χαριζω.

>Η Γυναικα ειναι πιο εξυπνη απο τον Αντρα, γιατι σκεφτεται με την επιδερμιδα της.

>Με ρωτας: "Γιατι εισαι τοσο σκληρος;"
Σου απαντω: "Απο τρυφεροτητα"

>
Οι ομορφες γυναικες γερνουν. Φρονω πως αυτη η απιστευτη αδικια ειναι η μεγαλυτερη αποδειξη της ανυπαρξιας του Θεου.



[Σκορπιοι στιχοι και φρασεις του Ηλια Πετροπουλου,
του Γιαννη Υφαντη και του Ανδρεα Εμπειρικου, που
συνελεξε ο Βαγγελης Ραπτοπουλος με αφορμη την
τελευταια εκθεση του Φωτη Πεχλιβανιδη]


Apr 21, 2010

Μια κοινότυπη ελληνική αλφαβήτα

Ακραια καιρικα φαινομενα

Η τελευταια σανιδα σωτηριας ενος δελτιου ειδησεων που θελει να ειναι αξιοπρεπες. Οταν και η τελευταια σταγονα αιματος απο την τελευταια οικογενειακη τραγωδια εχει στεγνωσει, ανακαλυπτουμε οτι η βροχη ηταν μια απο τις πληγες του φαραω την οποια απεκρυψαν για λογους υστεροφημιας αποτυχημενοι μετεωρολογοι της εποχης.

Βρε τον παππου παλι τσισα στο κρεβατι;

Μοιαζει τελειως απλοικη σαν σκεψη, αλλα αν ο θειος Ιωσηφ επεμενε και τελικα προσαρτουσε την Ελλαδα στην δικη του σφαιρα επιρροης στο τελος του Β παγκοσμιου πολεμου, τοτε πιθανοτητα την παραπανω φραση να την ελεγε και η δικη σου αδελφη, φιλε αναγνωστη, ξεσκατωνοντας σε ξενες χωρες παππουδες κατακοιτους και λαγνους.

Γαμω τα υπουργεια σας μεσα, γαμω

Μπινελικι με σαφεις αντικοινοβουλευτικες αναφορες, το οποιο καλυπτει γενικοτερα πασης φυσεως γραφειοκρατικη ταλαιπωρια. Ιδανικο να λεγεται στα σκαλι δημοσιας υπηρεσιας, περιμενοντας στην ουρα, τρια πατωματα κατω απο τον τελικο προορισμο. Η επαναληψη στο τελος του ρηματος "γαμω" αυξανει την λεκτικη ηδονη και διπλασιαζει τη δυναμη του εν λογω αναθεματος.

Δεν μπορω αποψε, αγαπη μου, ειμαι πτωμα

Η ισχυς της συγκεκριμενης δικαιολογιας εξασθενει σημαντικα οταν χρησιμοποιειται πανω απο δυο φορες την βδομαδα, ειδικα οταν η μοναδικη συσκευη που ξερει να χειριζεται η συζηγος ειναι το τηλεκοντρολ. Η ανευρεση ΚΑ.ΤΑ.Π. (κατσαρη τριχα αγνωστου προελευσεως) στα εσωρουχα της θα πρεπεινα αποτελεσει το δελτιο εισοδου των ψυλλων στα αυτια σας, ενω αν καποιο βραδυ πει στον υπνο της "αχ ναι, βλαση μου, στην μουρη... ναι!!!", ακομα και αν σε λενε βλαση, σιγουρα δεν εννοει εσενα.

Εγω δεν ειμαι ρατσιστης, αλλα..

Σχεδον ολοι ξεκινωντας μια προταση με την παραπανω φραση ειναι ουτως η αλλως ρατσιστες ή θα μπορουσαν να γινουν υπεροχα δειγματα του ειδους υπο τις καταλληλες συνθηκες. Οπως ειχε πει και ο Ραικο Γιανγιανιν υστερα απο την επιτευξη ενος γκολ με απευθειας εκτελεση κορνερ: "Αν πραγματικα εισαι ή δεν εισαι κατι, δεν νιωθεις την αναγκη να το πεις και στους υπολοιπους".

Ζω εδω πανω απο 25 χρονια και τετοιο πραγμα δεν το εχω ξαναδει

Σαφως και λεγεται απο ερασιτεχνες αυτοπτες μαρτυρες, σοκαρισμενους στην ιδεα οτι μπορει να τους δειξει το βραδινο δελτιο ειδησεων. Σκοπος της φρασης ειναι να δοθει εμφαση στο γεγονος που θα περιγραφει στην συνεχεια, η πρωτοτυπια του οποιου ειναι μαλλον αμφισβητουμενη, η δε αξια των φρασεων οπως η παραπανω εχει χαθει εδω και χρονια και ειναι μαλλον απιθανο να ξαναδωσει ποτε σημεια ζωης.

Ηταν ωραια χρονια τοτε, μην κοιτας τωρα που...

Ενταξει, εχουμε βαρεθει να το ακουμε. Σαφως και ΔΕΝ ηταν ωραιοτερα χρονια τοτε, απλως τοτε δεν υπηρχε τηλεοραση για να βλεπει ο κοσμος τα χαλια του στις ειδησεις και τωρα τα θυμαται ολα ροδινα και με αρωμα βανιλια. Επιπλεον τοτε δεν υπηρχαν οι Voivod, το Champions League και το home delivery, οποτε δεν τιθεται καν θεμα συγκρισης. Μονο ο Frank Zappa υπηρχε, αλλα τι να πρωτοπρολαβαινε και αυτος.

Θελω να ξεκαθαρισω πραγματα με τον εαυτο μου/ Θελω να μεινω λιγο μονη / Θελω να μεινουμε φιλοι

Το τριπτυχο της ευγενικης χυλοπιτας. Η χρονικη αποσταση μεταξυ των τριων φρασεων ποικιλει απο 15 μηνες εως και 15 λεπτα (εχει μετρηθει 13'28" αλλα με ευνοικο ανεμο). Συνεπεια δε των παραπανω φρασεων ειναι ο ακροατης τους να καταφευγει εκ νεου στην παλια, δοκιμασμενη λυση του ακραιφνους αυνανισμου.

Ιδιος ο πατερας του ειναι, φτου-φτου (ξελευτερια)

Μια απο τις τυποποιημενες αβροτητες που λεγονται απο θειες σκυμμενες πανω απο καροτσακια. Ασχετως απο το περιεχομενο του καροτσακι (ακλιτο), η φραση θα ειπωθει ακομα και αν ο μικρος εχει εμφανεις ομοιοτητες φυσιογνωμικα με το γιο του υδραυλικου που εκανε περυσι την εγκατασταση στο μπανιο. Και το 'λεγα εγω ρε πουστη μου, τεσσερις βδομαδες για ενα νιπτηρα ειναι υπερβολικοι!

Κλεισε-Φυγε

Ποτε αλλοτε δυο προστακτικες δεν εχουν στιγματισει, αλλα και προσδιορισει τοσο απολυτα ενα και μονο επαγγελμα. Οι απανταχου εισπρακτορες υποκλινονται με σεβασμο.

Λιγο-λιγο... σε μισο λεπτο εφυγα

Η εικονα ειναι η εξης: ο ελληνα(ρα)ς οδηγος που εχει παρκαρει καπου παρανομα, ενω περιμενει α) το γιο του απο το φροντιστηριο, β) τη γυναικα του που ψωνιζει σε παρακειμενο μαναβη, γ) την γκομενα του που ακομα δεν εχει αρχισει να βαφεται.
Συνοδευεται απο νευρικο συρσιμο του αντιχειρα πανω στον δεικτη (ενδειξη:"μισο λεπτο"), και ο μονος λογος που οι υπολοιποι τον ανεχονται ειναι επειδη συχνα βρισκονται και αυτοι στην ιδια θεση.

Μα που ειναι επιτελους το κρατος;!

Για καποιο περιεργο λογο μια μεγαλη μεριδα πολιτων πιστευει πως, οταν κατι ασχημο συμβαινει, το κρατος (θα πρεπει να) μπαινει σε ενα τηλεφωνικο θαλαμο, πεταει απο πανω του το βαρυ γραφειοκρατικο του κουστουμι και, με την κοκκινη στολη με το Κ στο στηθος, ορμα εγκαιρα για να σωσει τους ανημπορους πολιτες. Ετσι, οταν καθυστερει εξανιστανται, αγνοωντας δυστυχως οτι το κρατος την εχει πεσει προ πολλου για υπνο, κρεμωντας το παραπλανητικο "επιστρεφω αμεσως" εξω απο το γραφειο του.

Να σου πω εγω τι πρεπει να γινει

Η πεποιθηση οτι αυτος εχει την λυση για ολα τα προβληματα αλλα δεν του δινουν (το ποιοι ειναι λιγακι θολο) την ευκαιρια να τα τακτοποιησει ολα, ειναι το αγαπημενο σπορ του μεσου νεοελληνα. Ξεκινωντας με το απαραμιλλο "κανε με για μια μερα πρωθυπουργο κα θα δεις.." αναλυει με ανατριχιαστικη ακριβεια την ιδανικη κοινωνικη και πολιτικη προοπτικη. Κια οταν τελειωσει, σε ρωταει "σε πειραζει να παρουμε και το γκομενακι αν πηγαινει προς Παγκρατι;" και πριν προλαβεις να απαντησεις, εχει κατεβασει ηδη το τζαμι του συνοδηγου.

Ξερεις ποιος ειμαι εγω, ρε;

Φραση-φετιχ. Αυτος στον οποιο απευθυνεται δεν εχει σαφως κανενα λογο να ξερει ποιος ειναι αυτος ρε, ωστοσο εκεινος που την εκστομιζει καταφερνει με αυτον τον τροπο να εκτιναξει το κυρος του σε τεραστια υψη ή τουλαχιστον ετσι νομιζει. Εννοειται βεβαια οτι οποιος λεει την φραση αυτη και την εννοει ειναι αναμφιβολα για πολλες φαπες.

Οχι, αγαπη μου, δεν ειναι αυτο που νομιζεις

Κατα σατανικη συμπτωση, ειναι παντα αυτο ακριβως που η αγαπη νομιζει. Εδω που τα λεμε, αφου σε τσακωσε να δαγκωνεις τις ρωγες της αδερφης της, τουλαχιστον βρες κι εσυ κατι πιο πρωτοτυπο να πεις, οπως "Αγαπη μου, το ηξερες οτι το βασικο εξαγωγιμο προιον της Νορβηγιας ειναι ο μπακαλιαρος;" Απαντα στον αιφνιαδιασμο με αιφνιδιασμο και ποτε δεν ξερεις.

Παρ'το ολο δεξια. Δεξια, κυρα μου, δεν ξερεις που ειναι το δεξια;

Χρονος: εορταστικο 3ημερο-μαζικη εξοδος εκδρομεων
Τοπος: οποιοδηποτε φερι-μποουτ
Προσωπα: α) ο παρκαδορος του καραβιου β) η φοβισμενη νεα οδηγος
Η παγκοσμια εμβελειας ευγενεια των τυπων που σε βοηθανε (;) να παρκαρεις στα πλοια εχει κατα καιρους προξενησει ισχυρα σοκ, οδηγωντας σε αδοξο τελος την οδηγικη καριερα ατομων που αποτυγχανουν ετσι κι αλλιως να παρκαρους στην στερια, ποσο μαλλον στην θαλασσα.

Ρ

αυτο ειναι μονο για μενα και τον Μακη, συγγνωμη για του υπολοιπους

Σαν χαρτινος πυργος κατερρευσε..

Θα πρεπει καποιος να εκβιαζει τα δελτια ειδησεων στην χρηση αυτης της εισαγωγης (ισως κολομβιανοι λαθρεμποροι φρασεων) γιατι οτιδηποτε γκρεμιζεται, απο ουρανοξυστη στο Κεντακι μεχρι αποθηκη στα Ανω Λιοσια, το κανει σαν χαρτινος πυργος.Αν μαλιστα το κανει "παρασερνοντας στον θανατο..." ειναι πολυ καλυτερα για ολους, εκτος ισως απο αυτους που ειναι αντικειμενο του "παρασενοντας",

Τι σφυρα(ς) ρε καραγκιοζη;

Ρητορικο ερωτημα που απευθυνεται οχι βεβαια σε τροχονομο, αλλα σε διαιτητη, κατα προτιμηση ποδοσφαιρικου αγωνα. Πιθανοτατα ο καραγκιοζης να σφυριζει αυτο ακριβως που πρεπει, αυτος ομως δεν πρεπει να αποθαρρυνει τον αξιοπρεπη φιλαθλο απο το να μπινελικωσει χοντρα τον διαιτητη, βλεποντας στο προσωπο του τον βασικο υποπτο για το γεγονος οτι η γυναικα του τον βαραει και ο γιος του παρατησε το σχολειο και μαλλον δεν εχει "επιπεφυγκυτιδα" οπως ισχυριζεται.

Υψηλαντης Αλεξανδρος (1752-1828)

Στρατιωτικος και επαναστατης, ηγετης της Φιλικης Εταιρειας στην τελευταια φαση της και αρχηγος της ελληνικης επαναστασης του 1821.

Φειμ-στορυ

Ισχυρο παρασιτοκτονο που χρησιμοποιηθηκε στις αρχες του αιωνα και εξαφανισε εκατομμυρια ειδη εντομων απο τα νοικυρια. Δυστυχως, η αλογιστη χρηση του ειχε απροβλεπτες συνεπειες στις μελλοντικες γεννιες καθως μεχρι και σημερα γενιουνται παιδια που ζουνε ζωες αλλων ανθρωπων και ονειρευονται οτι ολος ο κοσμος παρακολουθει και ενδιαφερεται για την καθημερινη τους ζωη.

Χαμηλωστε τα επιτελους αυτα τα ουρλιαχτα

Τα θερμα μου συγχαρητηρια στους γειτονες μου που , υστερα απο τοσα χρονια, αντεχουν ακομα να φωναζουν φρασεις οπως οι παραπανω, μαζεμενοι κατω απο το μπαλκονι μου. Ειμαι πεποισμενος οτι στην πραγματικοτητα γουσταρουν, αλλα πρεπει να κρατησουν τα προσχηματα. Γιατι, εδω που τα λεμε, μεσηλιξ νοικυρα με μπικουτι στο κεφαλι και τον "Τηλεθεατη" παραμασχαλα κα να ακουει Tool, παραειναι αντικομφορμιστικο για να το αντεξει η συγχρονη ελληνικη κοινωνια.

Ψ
αχνω τοση ωρα να βρω μια φραση απο αυτο το καταραμενο γραμμα αλλα τιποτα..

Ωπα το βρηκα! ... μπα αυτο το ειχα ξαναγραψει δεν λεει..

Apr 15, 2010

The will to death is what keeps me alive

And have you seen how the cars when they pass..
They come your way
Then they're speeding away
Coming to you and then going away..
But for them nothings changed.

Apr 10, 2010

Lift your skinny fists..

..like antennas to heaven

Οταν τα λογια ειναι περιττα.. ερχονται οι gybe!

Godspeed You Black Emperor: the return

click to enlarge





ps. η αναμονη λενε οτι παντα σε καλο βγαινει, για να δουμε ..

Apr 1, 2010

Ένας μαλάκας δεν μπορεί να είναι Έλλην.

Στην κορφή του πολυώροφου κτιρίου της «Φάρος Ασφαλιστικής», σκαρφαλωμένος -στην οπωσδήποτε κακόγουστη από κάθε πλευρά- απομίμηση φάρου που κοσμεί την οροφή αυτού του μεγαλόπρεπου τερατουργήματος, μπορούσε κανείς να διακρίνει αμυδρά έναν άνθρωπο. Από κάτω είχε μαζευτεί το γνωστό πλήθος χαβαλεριάρηδων συνανθρώπων μας που πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις φωνάζει «Πέσε, πέσε» και αλλά τέτοια ωραία. Ένας κύριος φώναξε διπλά μου: «Πέσε ρε, γιατί δεν πέφτεις;» Τον ρώτησα: «Τι είναι αυτός;» «Ένας Πολωνός είναι, τώρα, το είπαν τα νέα». Ξαναρώτησα: «Τι θέλει;» «Τι να θέλει, μωρέ, ο μαλάκας; Λεφτά, γκόμενες..» Πετάχτηκε ένας άλλος, σαν τον πρώτο αλλά πιο βλάκας: «Έχει, λέει, ψυχολογικά προβλήματα» Ξανά ο πρώτος «σοφός»: «Ναρκωτικά παίρνει τον ξέρω, εδώ στην πλατεία είναι κάθε μέρα και πρεζώνεται» Ρώτησα: «Καλά, και που τον βλέπεις εκεί πάνω;» «Τον βλέπω, σου λέω, τον ξέρω. Κάλο-Πολωνοί, τι θέλουν δηλαδή, να τους στήσουμε και κάλο;» Ένας τρίτος, εφάμιλλος των προηγούμενων επενέβη για να πει και αυτός την ωραία του άποψη: «Κι εγώ δεν έχω λεφτά, αλλά δεν κάνω τον καραγκιόζη στις ταράτσες». Ο δεύτερος φωστήρας έβγαλε συμπέρασμα: «Γόμησε τον μωρέ, αφού σου λέει είναι πρεζάκιας». Η όλη αυτή συζήτηση δεν μου άρεσε πολύ, γι’ αυτό αναγκάστηκα να φύγω. Περπάτησα, γρήγορα, χωρίς άγχος, μακριά απ’ αυτούς. Σπίτι. Άλλαξα πουκάμισο. Τηλεόραση. Αυτό είναι το κάλο με τα ΜΜΕ. Έχεις άμεση πληροφόρηση. Συνήθως λάθος αλλά άμεση. Έτσι κι άδω. Στην αρχή είπαν ότι είναι Πολωνός, μετά Πολωνός με ελληνική υπηκοότητα, μετά Πολωνό-Έλληνας, μετά Έλληνα-Πολωνός. Τελικά ήταν Έλληνας με την βούλα. Δεν ξέρω εσάς, αλλά έμενα αυτό μου την δίνει. Που δεν μπορεί, δηλαδή, να είναι Έλλην ο περίεργος, ο ασυνήθιστος, ο «ανώμαλος». Πρέπει να είναι ξένος με κέρατα και ουρά ντε και καλά. Ένας μαλάκας δεν μπορεί να είναι Ελλην. Για το αντίστροφο δεν ξέρω.

Mar 23, 2010

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του πίνε

Δεν υπάρχουν όνειρα.
Μόνο ξύλο στα γήπεδα και στους δρόμους και στο σπίτι, και στο σχολείο, στη δουλειά, ξύλο παντού..,
μέχρι να καταλάβουν όλοι αυτοί με τα κολάρα ότι δεν κάνουμε δηλώσεις, δεν κάνουμε εκπτώσεις, ούτε παραχωρήσεις, μπορούμε να είμαστε πολύ σκληροί και θα είμαστε..,
δηλαδή δεν ξέρω άλλους, μόνος μου είμαι, θα βρω όμως, δε θα βρω?
Θα βρω και θα δείτε.., μέχρι τότε κοιμηθείτε ήσυχοι, εγώ θα σας σκεπάζω τα βράδια μη μου κρυώσετε και πάθετε τίποτα και εξαφανιστείτε σαν τους δεινοσαύρους από μόνοι σας.
Κρατάτε γερά.
Πρέπει να προλάβω να σας εξαφανίσω προτού εξαφανιστώ εγώ.


Λένος Χρηστίδης, Τα Χαστουκόψαρα

Mar 14, 2010

Η μοναξιά…



Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.

Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο μαζί με τα κομμάτια τους στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά –Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
ξυπνήστε πρωί.

Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.

Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.


Mar 6, 2010

Δοξα τω θεω, υπαρχουν και μαλακες

Βρισκομουν στις τελευταιες φασεις μιας καλοσχεδιασμενης επιχειρησης με κωδικο ονομα "Μπακουρι No More" ή M.N.M., καθως εκτιμουσα οτι στην ηλικια μου ειχα πλεον κατασταλαξει στο ποιος ειμαι και τι ζηταω, οποτε μπορω να δωσω και να παρω, να αγαπησω και να αγαπηθω και αλλα τετοια που βγαινουν και λενε κατι λινατσες στην τηλεοραση και μετα βραβευονται για την προσφορα τους, ενα Αντενα ξερει γιατι.

Αφου λοιπον ξεμεπρδεψα με τον στρατο, και αποκατασταθηκα επαγγελματικα που λεει ο λογος και γελαει ο λογιστης, αποφασισα να παρω το θεμα "γυναικα" ζεστα.
Τα αποτελεσματα ωστοσο της επιχειρησης Μ.Ν.Μ. ηταν μαλλον φτωχα.

Δεν ξερω τι εφταιγε, και δεν ειναι του παροντος. Ισως ο τροπος που επελεγα καθε φορα για να προσεγγισω το αλλο φυλο δεν ηταν ο ενδεδειγμενος. Για να καταλαβεις, ακολουθουσα την ιδια μεθοδο που ακολουθουσα τοσα χρονια στο φλεγον ζητημα της επαγγελματικης αποκαταστασης. Συμφωνα με την μεθοδο αυτη, καθομουν ωρες, μερες, μηνες ατελειωτους στο μπαρ και επινα,μεχρι που στο τελος με πλησιαζαν δυο σοβαροι κυριοι με γραβατα και χαρτοφυλακα και μου ελεγαν:
"Ενταξει φιλε, σε παρακολουθουμε στενα και διακριτικα εδω και καιρο, και διαπιστωσαμε οτι τελικα εισαι γαμω τα ατομα. Γι'αυτο και μονο αποφασισαμε να σου δινουμε δια βιου μισθο ανωτατου δημοσιου υπαλληλου και πληρη ασφαλιστικη καλυψη απο το Τ.Α.ΓΑ.Τ.Α (Ταμειο Ασφαλισης ΓΑμω Των Ατομων). Υπογραψε εδω κι εδω".

Νιωθοντας επιτελους δικαιωμενος για ολα αυτα τα χρονια στασιμοτητας και αβελτηριας, υπογραφω τα σχετικα εγγραφα και ρωταω: "Η εφηβεια και η μετεφηβεια μου υπολογιζεται στα συνταξιμα χρονια?" Μεκοιτανε σχεδον απολογητικα και απαντανε: "δυστυχως οχι.. εκεινα τα χρονια, οπως και οι περισσοτεροι αλλωστε, ησουνα λιγο μαλακακος, αν θυμασαι.."
Δεν επιμενω, τελειωνω με τις υπογραφες και λυνω για παντα το οικονομικο μου προβλημα.

Κατι τετοιο λοιπον περιμενα να γινει στον συναισθηματικο μου τομεα. Ημουν ετοιμος να δωσω τα παντα στην πρωτη γυναικα που θα με πλησιαζε, αλλα το εξεφραζα δειχνοντας απομακρος, ευτυχισμενα μονος, εκνευριστικα αυταρκης. Οποτε μετα απο μερικα ανυδρα χρονια, αρχιζα να αντιμετωπιζω σοβαρο προβλημα λειψιθηλειας, αλλα οχι, εκπτωσεις εγω δεν προκειται να κανω στις απαιτησεις μου. Καλυτερα μονος παρα με μια γυναικα που οταν την ρωτας "τι μουσικη ακους;" σου απανταει "απ'ολα" λες και παραγγελνει σουβλακι.

Ετσι περασαν πολλοι μηνες με ψηλα, ανεκπληρωτα standards και free tour σε πορνο ιστοσελιδες (και τζαμπατζης και μαλακας, πρακτικη ευρυτερα γνωστη ως "βερεσεξ").
Στο τελος, ειδα και αποειδα, και αποφασισα να πιστεψω στην μοιρα και να περιμενω απραγος το σημαδι της. Αν ειναι γραφτο θα γινει, σκεφτομουνα. Τοσο χαλια...

Και θα μπορουσε απλα να ειχε μεινει χαλια και να ημασταν ολοι ευτυχισμενοι, αλλα οχι! Ενα απογευμα που η μοιρα βαριονταν και δεν ειχε τι να κανει, αποφασισε να μου στειλει ενα σημαδι, ετσι, χαβαλες να γινεται.

Και εγω ο ηλιθιος ημουν εκει για να το παραλαβω ...

Feb 11, 2010

Η θεωρεία του ευνούχου φίλου

Ο Τηλέμαχος έκλεισε βιαστικά την πόρτα πίσω του, ξέχασε να κλειδώσει, κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες και μπήκε στο αυτοκίνητο του.Το ραντεβού ήταν ιδιαίτερα αόριστο, "γύρω στις 8" είχαν συμφωνήσει με τη Χριστίνα, αλλά δεν ήθελε επ'ουδενί να αργήσει και ήθελε και να σταματήσει σ'ένα ανθοπωλείο στο δρόμο.

Με αλλά λόγια ο Τηλέμαχος ήταν τρελα καψούρης με τη Χριστίνα, χωρίς αυτή να το ξέρει και χωρίς να χρειαστεί ποτέ (sorry,Μάχο) να το μάθει...

Έφτασε κάτω από το σπίτι της στις 7:30 και, πάνω που θα άρχιζε να αναρωτιέται αν θα ήταν πολύ κάρφωμα να χτυπήσει από τώρα το κουδούνι, χτύπησε το κινητό του.

BREAK

Δυο είναι τα μεγάλα ξενερώματα στη ζωή του ανθρώπου:

Το ένα είναι να γυρίζεις ψόφιος από τη δουλεία στο σπίτι, να ετοιμάζεις κάτι στα γρήγορα για να φας, να φοράς τις πιτζάμες σου, να πλησιάζεις τον καναπέ, με το πιάτο στο αριστερό χέρι και το τηλεκοντρόλ στο δεξί, και τη στιγμή ακριβώς που ξαπλώνεις στον καναπέ, με μια ακατάσχετη όρεξη για οριακή τηλεαποχαύνωση, να ανακαλύπτεις ότι η TV είναι κλεισμένη από το κουμπί που έχει πάνω της και δεν μπορεί να ανοίξει από το τηλεκοντρόλ. Τίποτα δεν έχει κουράσει τον δυτικό άνθρωπο περισσότερο από το σήκωμα και τη διαδρομή καναπές-τηλεόραση και πάλι πίσω.

Το δεύτερο είναι να περιμένεις εναγωνίως τηλέφωνο από Αυτόν/ήν, να έχεις απαγορεύσει σε ο,τιδήποτε με 2 πόδια και εγκέφαλο να πλησιάσει τη συσκευή 2 ώρες πριν και μετά από την ώρα που υπολογίζεις ότι θα σε πάρει, το τηλέφωνο να χτυπάει στη σωστή στιγμή, και να είναι ο Τάκης από τη δουλεία που πήρε να σου εξηγήσει για τέταρτη φορά τις τελευταίες δυο μέρες γιατί....
Η αναγνώριση κλήσεων στα κινητά μετρίασε κάπως την ισχύ του εν λόγω σοκ και όπλισε τον αποδεκτή της κλήσης με τη δυνατότητα να εφευρίσκει ένα σωρό ψέματα για να δικαιολογήσει το γιατί δεν άπαντα στους εκάστοτε Τάκηδες.



Μέσα στο παρκαρισμένο αυτοκίνητο του Τηλέμαχου, όμως , η οθόνη του κινητού έγραφε "Χριστίνα". Προσπάθησε να κρύψει τον ενθουσιασμό του και, κατά κάποιο τρόπο, να μην ακουστεί σαν κάποιος που έχει ήδη παρκάρει από κάτω.
"Ανησύχησα μήπως και δεν έρθεις",
"Αργείς;Βιάζομαι να σε δω και να σου μιλήσω"
και (εκδοχή πορνό) "Μην αργείς, πουτσαρά μου,έχω λιώσει απ' την καύλα μου για πάρτη σου!!!"
ήταν οι τρεις εκδοχές που πέρασαν αστραπιαία από το ερωτευμένο μυαλό του Τηλέμαχου καθώς απαντούσε στην κλήση, αλλά αντί γι'αυτά:"Τηλέμαχε;...η Χριστίνα είμαι...να σου πω, μωρέ, μήπως μπορείς να μου φέρεις τσιγάρα καθώς θα έρχεσαι;"

Συγχαρητήρια, αγόρι μου, έκανες το πρώτο και σημαντικότερο βήμα για να γίνεις ο "ευνούχος φίλος" της Xριστίνας.Μέσα στις επόμενες μέρες/εβδομάδες, θα σου μιλήσει για τον πρώην ή,ακόμα χειρότερα,τον νυν γκόμενο της που είναι με Erasmus στην Αγγλία και τα προβλήματα τους,θα χτυπάει το τηλέφωνο και θα χάνεται με τις ώρες στο άλλο δωμάτιο όσο εσύ κανείς ζάπινγκ και παίζεις με το καναρίνι, θα της μιλάς για πράγματα που εσύ θεωρείς σημαντικά και, εκεί που νομίζεις ότι σε προσέχει,θα σε κοιτάζει στα μάτια και θα λέει: "Θα κάνω καφέ,θες;", θα πει στη φίλη της την Ειρήνη: "Έλα ,λέγε, μην κολλάς επειδή είναι ο Τηλέμαχος μπροστά, τα ξέρει όλα για μένα.." κάνοντας σε να νοιώσεις τελείως γκέι, και βέβαια αν προσπαθήσεις να της μιλήσεις για εσάς τους δυο, θα μάθεις ότι είσαι ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος στη ζωή της, αλλά η μόνη πιθανότητα να ξαπλώσεις δίπλα της είναι σε ομαδικό τάφο.

Γι'αυτό σου λέω, Τηλέμαχε.Μην απαντήσεις στο γαμημένο το τηλέφωνο. Βάλε μπροστά και
φύγε! Κρατά το χρόνο και την αξιοπρέπεια σου για κάτι καλύτερο...



Κωστάκης Ανάν

Jan 22, 2010

Αυτη ειναι η κοινωνια που ονειρευομαι και για αυτην πολεμαω καθε μερα.

Ο μπαμπας ηταν μπατσος. Ενα βραδυ, κατω απο αρκετα περιεργες συνθηκες, εφαγε μια σφαιρα στο ποδι, που καταχωρηθηκε ως "τραυματισμος εν υπηρεσια, κατα τη διαρκεια καταδιωξης υποπτων".
Μονο ο μπαμπας και δυο αλλοι συναδελφοι του που ηταν παροντες ηξεραν οτι στην πραγματικοτητα εκεινος εκανε μαγκιες και πηγε να το παιξει Λουκυ Λουκ, οτι και καλα τραβαει πιστολι αστραπιαια και αλλα τετοια εξυπνα.Ετσι ο Λουκυ Λουκ,κατα κοσμον Ιάσων Καραμπίνης, αυτοπυροβοληθηκε και βγηκε στη συνταξη με διαφορες τιμες και μια αδεια πρακτορειου ΠΡΟ-ΠΟ για να εχει να κανει κατι στον ελευθερο χρονο του.

Οταν ο υιος Καραμπινης εφτασε σε ηλικια που αποφασισε οτι επρεπε να κανει κατι στη ζωη του εκτος απο το να παιζει το πουλι του, να στριμωχνεται στα κλαμπ της παραλιακης και να ψηφιζει Δεξιά, ο πατερας του εκανε πεντε υποκλισεις, τρεις αναποδες τουμπες, φιλησε και ενα αρκουντως παχυ κωλαρακι και καταφερε να χωσει το γιο του στη δημοτικη αστυνομια.

Ετσι ο γιος, εξοχο δειγμα βλακα που του δινεις μια στολη και μια σφυριχτρα και νομιζει οτι εγινε καποιος και αρχιζει να βγαζει ενα ενα τα κομπλεξ του πανω στους μη εχοντες στολη και σφυριχτρα, στηνοταν καθε πρωι εξω απο το Δημαρχειο, φορουσε γυαλι ηλιου ακομα και υπο καταιγιδα και "φρρρρρρ" ολη μερα προστατευε το μεγαρο απο τους αλητες που νομιζαν οτι μπορουσαν να σταθμευσουν εστω για ενα λεπτο σε ακτινα πενηντα μετρων απο την εισοδο του. Ατσαλακωτη στολη, γλοιωδης ευγενεια στις γραβατες που εμπαιναν στο Δημαρχειο και απροκαλυπτη αγενεια σε οσους νομιζαν οτι η εισοδος για το κοινο ειναι "απο δω" και οχι "απο κει". Και ειπαμε, μη σκεφτει κανεις οτι μπορει να σταματησει το αυτοκινητο του, εστω για να κατεβει ο συνεπιβατης κοντα στο δημαρχειο.

Ολα κυλουσαν ομαλα μεχρι που ενα ζεστο, γλυκο πρωινο γυρω στις 10 επεσε μια ξαφνικη ησυχια στο δρομο μπροστα απο το μεγαρο. Ουτε αμαξι ουτε μηχανακι πουθενα ουτε και πεζος. Και ξαφνικα φανηκε να πλησιαζει ενα σαραβαλο με καροτσα, χιλιοτρακαρισμενο, βρομικο, με την εξατμιση σχεδον να σερνεται στο δρομο. Το ερειπιο εκοψε ταχυτητα και σταματησε (τι θρασος!!!) ακριβως μπροστα στην πορτα του Δημαρχειου. Ο υιος Καραμπινης γουρλωσε τα ματια, φουσκωσε και αγριεψε και κινηθηκε απειλητικα προς το ιεροσυλο οχημα που ειχε μολυνει τα αγια τσιμεντα που ο ιδιος εποπτευε. Ηταν ετοιμος να γαβγισει κατι σαν "που νομιζεις οτι βρισκεσαι ρε;" στον οδηγο οταν απο την σακαρακα κατεβηκε ενας ευτραφης τυπος με φαλακρα και μακρια ανακατεμενα μαλλια στο πλαι, φορωντας μια βρομικη ποδια(χασαπης ισως;) και με στραβοπατημενες παντοφλες που αποκαλυπταν το μεγαλειο των εξισου βρωμικων και μεγαλων νυχιων των ποδιων του. Πριν ο δημοτικος μπατσος προλαβει να βγαλει αχνα, ο χοντρος εκδικητης τον αρπαξε, τον γυρισε αναποδα με μια περιτεχνη κινηση καρατε και λαχαναγορας, του κατεβασε τα σωβρακα, αρπαξε την σφυριχτρα του και του την εχωσε βαθια στον κωλο.

Ετσι απλα, χωρις να πει τιποτα η extra large Νεμεσις εσυρε ξανα τις παντοφλες της μεχρι το αυτοκινητο της, εβαλε μπροστα και χαθηκε στον οριζοντα. Την ιδια ωρα ο ατιμασμενος αστυνομος, πεταμενος στην ακρη του δρομου, εβαζε τα κλαματα σαν μικρο παιδι και απο τους σπασμους του σωματος του, μικροι σφυριχτοι ηχοι εβγαιναν απο την κωλοτρυπιδα του, στο βαθος της οποιας αναπαυοταν το μεχρι προτινος οπλο του.

Αυτη ειναι η κοινωνια που ονειρευομαι και για αυτην πολεμαω καθε μερα.


Κωστακης Αναν



Jan 17, 2010

more action.. less tears..

Don't give up
Don't give in
Our time will come
'Cause we are the flood