Μωρό
Στα εικοστά ένατα
γενέθλιά του είχε ένα δροσερό αεράκι στην παραλία, και το ‘ξερε. Είναι αλήθεια,
δεν βρισκόνταν κάπου κοντά στην παραλία, γιατί η δικιά του δεν γούσταρε καθόλου
άμμους και νερά, όμως αυτός το ‘ξερε. Πάντοτε έχει αεράκι στην παραλία. Ήταν
μέσα σε ένα ταξί και γυρνούσαν από κάπου. Αυτός κρατούσε στα γόνατά του σ’ όλη
τη διαδρομή ένα χαρτονένιο κουτί, τυλιγμένο σε συσκευασία δώρου. Αυτό το δώρο,
μέσα στο χαρτονένιο κουτί, ήταν το μεγαλύτερο δώρο που ‘χε πάρει ποτέ στη ζωή
του. ‘Ίσως όχι το ωραιότερο, αλλά σίγουρο το μεγαλύτερο.
Είχε και την
κοπέλα του στην αγκαλιά σ’ όλη τη διαδρομή, τη φιλούσε στο μάγουλο, στο στήθος,
ξαφνιασμένος με κάθε φιλί που αυτή δεν ντρεπόνταν.
Καθώς πλήρωνε τον
κακομούτσουνο ταξιτζή, εκείνος του είπε ότι δεν είχε ξαναδεί πιο ταιριαστό
ζευγάρι. Είναι χρόνια στο δρόμο, τριγυρνάει στην πόλη σαν όρνιο πάνω από
ανοιχτό τάφο, αλλά ποτέ δεν ξανάδε τέτοιο ζευγάρι. Και τη στιγμή που του το ‘πε
αυτό ο ταξιτζής, ένιωσε μια ζέστη σε όλο του το κορμί. Μια ζέστη κρυφή, που σε
πλημμυρίζει μόνο τις σπάνιες φορές που μια μεγάλη αλήθεια εμφανίζεται στον
αέρα.
Κι όταν της
μίλησε αργότερα στο κρεβάτι για το πώς ένιωσε εκείνη την στιγμή, αυτή απάντησε
πως, αν του χρειαζόνταν η θετική μαρτυρία ενός αλογομούρη ταξιτζή, που ούτε τη
λωρίδα δεν ήταν ικανός να σημαδέψει όταν οδηγούσε, τότε η σχέση τους μάλλον
ήταν στα τελευταία της. Κι αυτός σφίχτηκε επάνω της και της είπε πως έχει
ευγενική ψυχή και του αρέσει αυτό. Κι αυτή έκλαψε σαν πριγκίπισσα και είπε πως
θα ‘θελε να την αγαπάει αυτήν,
ολόκληρη, όχι μόνο τα όργανά της.
Τώρα τα μάτια
τους έκλειναν, και το θαλασσινό αεράκι, του δρόσιζε το πρόσωπο καθώς
αποκοιμιόνταν πλάι της, κουλουριασμένος στον εαυτό του σαν πιτσιρίκι, σαν μωρό.
Έτγκαρ
Κέρετ
Ο
Εκείνος
