Μετρώ αντίστροφα

Ένα δύο τρία... μετρώ

μέχρι που τελειώνουν οι αριθμοί.

μετρώ με χρώματα..

μέχρι που τελειώνει το βλέμμα.

θαμμένος εδώ, τόσο βαθιά μες στη γη.

εδώ που ο μεγαλύτερος κρότος είναι ο πιο ασήμαντος ψίθυρος.

μετρώ με σιωπές.

ένας απρόσμενος άνεμος κουνά τις κουρτίνες στον ναό των ριζών

ο νούς μου γίνεται χέρι.. θρασύ, αδιάκριτο, νωχελικό.

παραμερίζει το χώμα, τις ξυραφένιες πέτρες και αναδύεται.

κυνηγά τα ασήμαντα, τα ανεπαίσθητα, αυτά, που δεν θα άντεχαν ποτέ το βάρος ενός δεύτερου βλέμματος.

αυτά που σχεδόν δεν υπήρξαν.

μεθοδικά ψηλαφεί, βρίσκει.

σφίγγει τα κοφτερά θραύσματα και επιστρέφει,

τα απλώνει μπροστά μου.

μπλε, καφέ, κόκκινο.. μετρώ

μέχρι που τελειώνει το βλέμμα.

η πόλη κυλά και διαλύεται

λιώνει αργά, ρυθμικά, δίπλα μου

θαμμένη εδώ, τόσο κάτω απο τη γή

εδώ που ο μεγαλύτερος κρότος ειναι ο πιο ασήμαντος ψίθυρος.

χωνεύω ράθυμα, σαν ερπετό, κάτω από τις ρίζες της πόλης που φεύγει

πάνω από το μάγμα της πόλης που έρχεται.

μετρώ με όνειρα..

μέχρι που τελειώνει ο χρόνος.

ο νους μου είναι χέρι

χτυπά ανυπόμονα τα δάχτυλα, περιμένει.

μα για τώρα θα μείνει εδώ.

μετρώ τις πληγές του.

κουρνιάζω στη ζέστη του.

και αποκοιμιέμαι..

Ανδρέας Ζαφειράτος, "Εδώ"