Το όνειρο - Μούρλα

..Οδηγάω σε μια μεγάλη λεωφόρο, πηγαίνω λέει προς τα σύνορα.. Στο δρόμο με προσπερνάνε όλοι οι συμμαθητές μου από το λύκειο με κάτι τεράστια αμάξια... έχουν όλοι, ανεξαρτήτως φύλου, μεγάλα στήθη, είναι ντυμένοι επίσημα και με λοξοκοιτάνε με ένα βλέμμα οίκτου και απέχθειας ταυτόχρονα, όπως τότε στο χορό της τάξης μου, που είχα εμφανιστεί με τζιν και T-shirt και είχα αποτύχει να ανοίξω μια κουβέντα με οποιονδήποτε, λες και είχα μόλις αποφυλακιστεί.

..Μετά με προσπερνά το οικογενειακό μας αυτοκίνητο, και είναι όλοι εκεί, ο μπαμπάς, η μαμά, η Όλγα και δίπλα της εκεί που καθόμουν πάντα εγώ, μια τεράστια πράσινη πιπεριά.. και όλοι συμπεριφέρονται φυσιολογικά, λες και δεν υπάρχει το γιγαντιαίο λαχανικό μέσα στο αμάξι.

Και μετά ένα πολύχρωμο λεωφορείο, κατευεθίαν από το εξώφυλλο των Who, και από τα παράθυρα του βλέπω τον Jimi Hendrix ο οποίος φοράει μια μπλούζα με το πρόσωπό μου, πίσω του ο δάσκαλος μου από το ωδείο να σνιφάρει μια κόκκινη σκόνη (μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι τα όνειρα είναι ασπρόμαυρα) χρησιμοποιώντας το πτυχίο του τυλιγμένο σε ρολό.. η Ούμα Θέρμαν που κρατάει μια φωτογραφία μου και κλαίει..επίσης -θα γελάσεις, γιατρέ- ο Νοστράδαμος με βερμούδα και τατουάζ, ο οποίος κάθεται δίπλα στον οδηγό, με δεμένα τα μάτια, και μαντεύει: "κοφτή στροφή δεξιά".. στη γαλαρία είναι στριμωγμένο ένα γκρουπ με γιαπωνέζους τουρίστες, τους οποίους φωτογραφίζεις ένας τσολιάς, που είχε λέει τικ στο αριστερό φρύδι και πάντα τον απέρριπταν από την προεδρική φρουρά και του 'χει μείνει απωθημένο.. και τέλος... να, δυσκολεύομαι να σας το πω ε...

Νιώστε ελεύθερα, στα όνειρα βλέπει κανείς πολύ περίεργα πράγματα, που δεν σημαίνουν απαραίτητα κάτι.

Ε, να, γιατρέ.. βλέπω εσάς με στολή λοχαγού.. να αυνανίζεστε διαβάζοντας το "Σύγχρονος Στρατός".

Μάλιστα..
..Να συνεχίσω..;

Πως;.. Α ναι, παρακαλώ συνεχίστε.

..Ε μετά απ' όλα αυτά, τελευταίο περνάει ένα μεγάλο κυριλέ αμάξι που οι πινακίδες γράφουν "Σίγουρος", και στη θέση του συνοδηγού κάθεται η Βίκυ.. και προσπαθώ να της φωνάξω, να της πω ότι τη βλέπω ακόμα στον ύπνο μου (τι ειρωνία ε..) ότι αξίζει τον κόπο να ξαναπροσπαθήσουμε.. ό,τι τέλος πάντων, θα προσαρμώσω το χιούμορ μου σ' αυτό των υπολοίπων κατοίκων του πλανήτη και ποτέ δεν θα την ξανακάνω να νιώσει άβολα εξαιτίας μου, αλλά, όσο κι αν φωνάζω, αυτή μιλάει στον καριόλη που οδηγάει το αυτοκίνητο και, όταν κορνάρω για να με προσέξει, η κόρνα μου έχει το ηχητικό σήμα της "Αθλητικής Κυριακής" (larger than life), και τότε μόνο γυρνάει, με βλέπει και γελάει σαρκαστικά, λίγο πριν χαθεί στον ορίζοντα με τον εξασφαλισμένο μαλάκα της.

..Και τελικά φτάνω στα σύνορα, όπου όλοι περνάνε ελεύθερα, αλλά εγώ ξέρω ότι για κάποιο λόγο δεν θα τα καταφέρω.. Και πράγματι ένας μπάτσος που έχει το πρόσωπο της καθηγήτριας που μου έκανε φροντιστήριο στην έκθεση, για να κοπώ τουλάχιστον αξιοπρεπώς στις εξετάσεις, και που στο όνειρο είναι άντρας, μου κάνει σήμα να σταματήσω. Με πλησιάζουν τότε 4 άτομα και η καθηγήτρια-μπάτσος, η οποία κρατάει από το λουρί ένα σακουλάκι με ειδικά εκαπιδευμένη ηρωίνη, η οποία αρχίσει να μυρίζει το αμάξι μου γύρω-γύρω, μέχρι που φτάνει στο πορτ-μπαγκάζ και σταματάει. Οι μπάτσοι το ανοίγουν και βρίσκουν μέσα ένα σκύλο συσκευασμένο και κρυμμένο κάτω από τη ρεζέρβα.

Με δέρνουν, με συλλαμβάνουν, με δέρνουν, με δέρνουν, και με πάνε αυτόφωρο όπου κατηγορούμαι για λαθρεμπόριο φοξ-τεριέ, έγκλημα που τιμωρείται με ισόβια παρακολούθηση ψυχαγωγικών show στην τηλεόραση.. "Ποτέ κανείς δεν άντεξε πάνω από 2 βδομάδες". μου λέει χαιρέκακα ο αστυνομικός που με συνοδεύει στο κελί μαζί με δολοφόνους, ποδοσφαιρικούς παράγοντες,παρουσιαστές δελτίων ειδήσεων και άλλους εγκληματίες..

Εκεί λίγο πριν την εκτέλεση της ποινής μου, ξυπνάω πορτοκαλάδα και πηγαίνω γρήγορα στο ψυγείο για να πιω ιδρωμένος, με αποτέλεσμα να κλείσει ο λαιμός μου και να τραβιέμαι στους παθολόγους..

Αυτά γιατρέ... Γιατρε;!

K. Αναν - ..και ύστερα ήρθες και μ' έλυσες