No Remorse

Πήρα βαθιά ανάσα. Ήπια μια τελευταία γουλιά κρασί και έσκυψα διακριτικά προς το μέρος της γυναίκας μου:

"Αγάπη μου, ποιο είναι αυτό το μαύρο αγοράκι που κάθεται στα αριστερά μου;" ρώτησα.

Η Ελεάνα κοίταξε στα δεξιά της, δήθεν να βεβαιωθεί ότι μιλάμε για το ίδιο πρόσωπο, και ύστερα είπε:

"Μα δεν θυμάσαι τον Λίο, αγάπη μου; Τον γιο σου;... Αχ θεέ μου, τι ζημιά έχει πάθει το κεφάλι σου, μωρό μου;"

Έγειρα πίσω. Σκέφτηκα τα δεδομένα για μια στιγμή.

Έσκυψα ξανά διακριτικά μπροστά και είπα χαμηλόφωνα και γλυκά:

"Αγάπη μου, το παιδί είναι μαύρο και εμείς λευκοί. Μήπως μου κρύβεις κάτι, θησαυρέ μου;"

Η Ελεάνα αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα. Με τον ίδιο ακριβώς τόνο στη φωνή της, συνέχισε:

"Μα δεν θυμάσαι ότι πριν από το χτύπημα ήσουν μαύρος, αγάπη μου;... Αχ θεέ μου, τι ζημιά έχει πάθει το κεφ..."

Σηκώθηκα απότομα και η Ελεάνα κατάπιε τη συνέχεια της φράσης της αμάσητη.

Εμείς οι ευαίσθητοι άνθρωποι έχουμε τα εξής δύο χαρακτηριστικά:

1) Αποφεύγουμε να δημιουργούμε εντάσεις και εσωτερικεύουμε κάθε αρνητική κατάσταση, με αποτέλεσμα να μας χαρακτηρίζει μεν διακριτικότητα και χαμηλοί τόνοι.., να πεθαίνουμε όμως από καρκίνο λίγο μετά τα πενήντα

2) Όχι όμως να μας περνάνε και για μαλάκες....

Κωστάκης Αναν, Η Τελική Λήθη (Δε Φάιναλ Θολούθιον)