Και στάθηκα στη σιωπή, ν' ακούσω τη σιωπή μου

...
κι έκλαιγα νερό. Νερό πολυ.
Κι όσο νερό έβγαλα
νερό δεν είχε για μένα
στέρεψα -λέπια- γοργόνα έγινα
κι ο άνθρωπος φοβήθηκε ακόμα πιο πολύ...
Κι όταν τα μάτια άνοιξα
και πλάι και γύρω και παντού
μεγάλη λίμνη έγινε
που πλέανε αιωνόβια μικρούτσικα ανθάκια
...νύχτωνε στον ουρανό..
και σε δυό περίεργα σύννεφα
που ακίνητα τρέχαν
εγώ ανάμεσα σε δυό διάτρητούς "ληστές"
στα φώτα σταυρωμένη
μπορεί δίκαια...
προκάλεσα με πάθος τη ζώη.
Ασέβησά δύο φορές γιατί τους ήξερα τους Νόμους.
Ασκήσα την όραση για μακριά
κι έχασα τα κοντινά μου
τώρα
πληρώνω με ντροπή
τυφλή
χωρίς σκυλί
χωρίς ραβδί
διαβαίνω αναμεσά σας
Εσύ!
Εσένα που αγάπησα.
Κοίτα άμα πιείς κι όπως πάντα μεθύσεις
μην πείς ποτέ πως μ'αγάπησες
δε θ'αφηνες να γίνω πλατανόφυλλο
σε ξεροπόταμους να πλέω...